امروزه بیشتر پردازنده‌های گرافیکی (GPU) دارای بیش از یک بسامد هسته هستند که رایج‌ترین آنها فرکانس پایه (base clock) و فرکانس بوست (boost clock) است. این دو فرکانس نه تنها تفاوت‌های بنیادین دارند، بلکه حتی کارکرد آنها در کارت‌های انویدیا و AMD نیز متفاوت است. در نوشتار پیش رو به کالبدشناسی فرکانس‌های گوناگون پردازنده‌های گرافیکی و تفاوت های آنها می‌پردازیم.
فرکانس بوست چیست؟
در ماضی که بسامد بوست وجود نداشت، اجرای بنچمارک های مصنوعی باعث می‌شد مصرف انرژی از مقدار معمول در اجرای بازی‌ها فراتر برود که پیامد مکانیزم های ایمنی را متعاقب داشت. هنگامی که مصرف یک پردازنده گرافیکی از مقدار تعیین شده فراتر می‌رفت، به صورت اتوماتیک فرکانس آن تفریق پیدا می‌کرد الی مانع از بروز آفت به کارت یا افزایش دما شود. دشوار آنجا بود که گیر از استخراج نهایت نا کارت می‌شد. GPU Boost این مشکل را از طریق دوراندیشیدن پیوستگی مصرف انرژی و دما حل می‌کرد که به پردازنده گرافیکی این امکان را می‌بخشید بدون عبور از خط قرمزهای ایمنی، تمام نا خویش را ارائه کند.
با نوآوری‌های مشکل افزاری و نرم افزاری که انویدیا در سنه 2012 معرفی کرد، متعلق به بعد بازی‌ها و برنامه‌ها با فرکانس پایه اجرا می‌شدند که دست کم فرکانس تضمینی بود، به عبارتی سایر هیچ گاه بسامد از آن پایین‌تر نمی‌آمد. اما گر نا بیشتری قابل استخراج بود، تکنولوژی 1.0 GPU Boost به طور اتوماتیک هوشمندانه فرکانس را افزایش می‌داد و لغایت جایی که به محدودیت مصرف تعیین شده می‌رسید، آن فرکانس را حفظ می‌کرد. در آن سو AMD نیز فناوری PowerTune Technology With Boost (PT Boost) را شناسایی کرد که کارکرد همانند ای داشت و به چهره اتوماتیک ولتاژ و فرکانس را افزایش می‌داد. GPU Boost 2.0 بر آستانه دمای تعیین شده متمرکز بود که امکان افزایش آن هستی داشت.
آنچه که فرکانس بوست خوانده میشود، یک اورکلاک کردن هوشمندانه خودکار است که با هدف افزایش تاثیر در زمان مناسب انجام میشود. این دوپینگ مم به پسندیده بودن شرایطی چون دما و مصرف است.
فرکانس بوست چه تفاوتی با فرکانس پایه دارد؟
در ماضی فقط یک فرکانس وجود داشت که کارکرد آن به صراحت مشخص بود و آن بسامد پایه بود. بسامد پایه با عناوین دیگری چون core clock ،engine clock ،graphics clock و GPU clock نیز شناخته میشود. وانگهی در گذشته Procesor Clock و Shaders Clock نیز هستی داشت که اگر ساده بخواهیم بگوییم، در انویدیا دو مساوی بسامد هسته‌های CUDA و در AMD همان بسامد هسته است. ولی آنچه که بر پیچیدگی درک فرکانس‌های کارت گرافیک افزود، ظهور تکنولوژی GPU Boost و بعد متعلق به PowerTune Boost بود.
اولین نسل از فناوری GPU Boost انویدیا فرکانس را به طور خودکار بر اساس مصرف تنظیم می‌کرد. با GPU Boost 2.0 تمرکز به آستانه دما منتقل شد. انویدیا با GPU Boost 3.0 امکان تعیین نقاط ولتاژ دستی را شناسایی کرد و می‌توان نقاط ولتاژ و فرکانس متناظر آن را بر روی نمودار بوست تنظیم کرد.
تا قبل از ظهور فناوری‌های افزایش دهنده بسامد (همان Boost) مشکلی وجود نداشت اما با پیدایش فرکانس بوست، بسامد پایه به حداقل فرکانس تضمینی تبدیل شد که بدان معنا است فرکانس پردازنده گرافیکی در حین اجرای بازی‌ها یا دیگر برنامه‌های سنگین متعلق به پایین‌تر نخواهد رفت. در آن سو فرکانس بوست بالاترین بسامد تضمینی است که کارت گرافیک می‌تواند به آن دست پیدا کند، با این حال در کارت‌های AMD Radeon هیچ تضمینی هستی ندارد آن بسامد به طور مقاوم حفظ شود. با ظهور GPU Boost 2.0 و کارت‌های بعد متعلق به شاهد دگرگونی ها جزئی در هر یک از این مفاهیم بودیم.
فرکانس بوست در ریزمعماری Pascal انویدیا یک مقدار تخمینی است که پایین‌تر از بسامد بوست واقعی در نظر گرفته شده است، چراکه بسامد واقعی کارت گرافیک در اجرای بازی‌ها می‌تواند اغلب از آن باشد. GPU Boost 3.0 با معرفی یک مفهوم جدید به اسم "بیشینه بسامد تئوری" همراه بود، این بسامد در مشخصات رسمی انویدیا یا کارت‌های گرافیک ذکر نمی‌شود اما وجود آن بی دلیل هم نیست. در پردازنده‌های گرافیکی مبتنی بر ریزمعماری Pascal، بسامد بوست واقعی از فرکانس بوست اسمی به شدت فراتر می‌رود ولی از آنجایی که تضمینی یا تغییر ناپذیر نیست، انویدیا از ذکر آن خودداری می‌کند. شدت بوست پردازنده‌های گرافیکی مبتنی بر ریزمعماری Pascal در سنجش با Maxwell بسیار بیشتر است که باعث پیچیده‌تر شدن آن میشود.
درباره این سایت